Skriða samanstendur af hljóðverki og innsetningu í innsta rými Nýlistasafnsins. Verkið byggir á gögnum frá Veðurstofu Íslands um þá jarðfræðilegu umbreytingu sem átti sér stað þegar aurskriða féll úr Strandatindi fyrir ofan Seyðisfjarðarbæ í desember 2020 með þeim afleiðingum að hús ruddust á haf út. Atburðurinn hafði djúpstæð áhrif á allt samfélagið og varanleg áhrif á bæjarmyndina. Þetta er ein stærsta skriða í manna minnum sem fallið hefur á Íslandi. Innsetningin setur á svið grjót sem Gunnhildur sótti úr sárinu sem skriðan skildi eftir sig í fjallshlíðinni. Grjótið er lagt í satínborða sem hanga úr loftinu, og mynda pendúla, umlukta hljóðritun af tónsmíð sem byggir á teikningum Gunnhildar. Teikningarnar eru gerðar með hliðsjón af ímynduðu tímaskyni jarðar og eru unnar uppúr skýrslum jarðfræðinga hjá veðurstofunni. Þannig á hljóðgerving jarðfræðilegra umbreytinga rætur sínar í hugleiðingum um mismunandi tímaskyn, skynjun mannfólks á framrás tíma annars vegar, og hinsvegar út frá ímynduðu tímaskyni jarðar, jarðvera; fjalla, vatns og grjóts.

Verkið er unnið í samstarfi við ofanflóðadeild Veðurstofu Íslands sem veitti Gunnhildi aðgang að skýrslum og áhættumati um atburðinn. Útfrá gögnunum vann Gunnhildur að teikningum sem hún útfærði í tónmál fyrir Borgar Magnason kontrabassaleikara.

Úr loftinu hanga grjót sem fengin eru úr sárinu við rætur Strandatinds á Seyðisfirði, og hreyfast þar til og frá  líkt og pendúlar. Hreyfing bassabogans er samstíg hreyfingu grjótsins þar sem kontrabassinn ljær grjótinu rödd sína og gefur hlustendum innsýn í ímyndað tímaskyn jarðefna. Borgar og Gunnhildur hafa unnið saman að því að túlka teikningarnar fyrir bassann, þau teygja á tímanum í skriðum og bogaföllum.